Fijne blonde haren en twinkelende ogen. Altijd ben ik blij als er eens een kindje op mijn massagetafel plaatsneemt. Ze heeft wat vage klachten: regelmatig buikpijn, soms hoofdpijn... We vermoeden dat de oorzaak hiervan ligt aan een teveel aan stress in haar 9 jarige lijfje.
We beginnen de cranio sessie met het actief ontladen van haar zenuwstelsel: spieren opspannen, krachtig bewegen, geluid maken. Ze vindt het allemaal super, vraagt me de oren van het lijf en amuseert zich kostelijk. Nadien is het tijd voor stilte. Ik vraag haar of ze nog spanning voelt, en 'ja' zegt ze, 'allemaal wilde dingen in haar lichaam'. We zetten samen de topjes van haar tenen en vingers open en ze begint verbaasd te beschrijven hoe groen water uit haar vingers en tenen stroomt. 1 vinger zit dicht, daar is geen groen water maar kleverige confituur. Na een tijdje stroomt ook dit naar buiten. Ze vertelt me hoe dat groene water net voelt als de conflictjes die ze regelmatig heeft op school. Wanneer andere kindjes soms zeggen dat ze stom is. Of wanneer ze boos wordt, en iemand wil duwen maar zich dan inhoudt omdat het niet mag. Of wanneer anderen 'met van die ogen' naar haar kijken. 'Dat doet pijn hé?', vraag ik haar. 'Ja' knikt ze stilletjes, en ze voelt het in elk celletje van haar lijf nu. Ze is zo gevoelig, en dan komen veel dingen hard aan...
Stress kent vele vormen, en sociale stress is er ééntje van. De wereld is geen veilige roze wolk. Er wordt geoordeeld, béoordeeld, verboden, géboden, enzovoort. Ons lichaam reageert hierop nét zoals op andere vormen van gevaar: door volledig autonoom alles in paraatheid te brengen om te vechten, te vluchten, of te bevriezen. Meestal zijn we ons hier zelfs niet van bewust. Als dit te lang doorgaat of zich herhaalt, dan stijgen de stresshormonen in ons lichaam. We zijn dan continue in staat van paraatheid, ten koste van andere processen in ons lichaam: vertering, rust, herstel,...
Terug naar de behandeling.
Een hele tijd stilte en dan begint ze te stralen. Ze voelt nu allemaal water in haar lichaam, zachte stroompjes door heel haar lijf. 'Zalig', fluistert ze. Geen groen water meer, geen confituur, maar prachtige regenboogkleurtjes! Ze geniet met volle teugen, en ik geniet mee met haar... Dit voelt als leven ten top... pure zaligheid.
Is alles hiermee nu opgelost? Uiteraard niet! Maar er is wél heel wat meer ruimte gekomen voor rust en herstel. En, misschien nog belangrijker, een nieuw referentiepunt van hoe het leven in volle glorie kan aanvoelen...